.

30.1.07

Crash

Hasta ahora nunca había estado implicada en un accidente... la verdad es que he sido muy afortunada y aunque a veces me haya librado por los pelos en la ronda hasta ahora, como decía, he tenido suerte.

Suerte. Porque estás cosas van como van y por desgracia no siempre depende de tí.

Esta mañana el autobús en el que iba ha atropellado a un chico y aunque tengo clavada la secuencia en mi cabeza no soy capaz de decir si ha sido culpa de uno o de otro. Sé que esto es posiblemente una gilipollez, pero en esta puñetera zona todo el mundo hace lo que le sale de las narices y te agarras a una tontería...

Hemos entrado en la Diagonal; hemos ido pasando semáforo tras semáforo... y cuando nos acercábamos a la facultad de Económicas ha pasado... Hemos cogido velocidad y he visto cómo dos chicos empezaban a cruzar el paso de cebra... sólo dos, el resto estaba esperando... El conductor no lo ha visto hasta estar encima, o quizás pensaba que se darían cuenta... cuando lo ha visto ha intentado frenar de golpe y ha sido entonces cuando se ha llevado al chico por delante..

Se ha roto el cristal del autobús del impacto.
Gritos.
Parada en seco.
Todos levantados, aunque no todos mirando al chico.
Yo he mirado automáticamente a su semáforo. Estaba en verde en ese momento, en el momento en que hemos frenado en seco.
He llamado al 112 mientras el conductor salía; he podido ver como hablaba con el chico, el cual estaba de pie... el 112 me ha pedido mi número de teléfono por si se cortaba... cuando me han pasado con el servicio médico el conductor ya estaba arrancando el autobús y el chico caminando hacia la universidad..
Todos los del autobús nos hemos quedado en trance. De una manera u otra pero en trance.
Hay quien ha bajado algunas paradas antes porque ya no aguantaba más dentro.
El conductor, por parar, hasta se ha parado en paradas inexistentes.
Cada vez que frenaba se te ponía un nudo en el estómago. Y cada vez que te acercabas a un paso de cebra contenías la respiración.
Al menos yo.

Vaya mierda tot plegat. La semana pasada estuvo a punto de atropellarme un coche en mitad de la Diagonal porque en lugar de fijarse en el semáforo siguió a su bola... me pidió perdón con la mano después del susto... pero de aquella sólo podía pensar que un segundo de diferencia y me da...

Que ganas de descansar de todo esto al menos una temporada...

... y el chico... aunque se haya levantado el golpe ha sido tremendo, aún tengo el ruido del impacto en la cabeza... en fin, al menos iba acompañado, espero que le echen un vistazo...

9 comentaris:

Javier Úbeda Fernández ha dit...

Estas cosas te dejan siempre con las piernas temblando, pero al cabo de unos días (si no horas) todo el mundo vuelve a cometer las mismas imprudencias. No aprendemos...

Amina ha dit...

Ostres, amb el mail k m'ahs enviat, pensava que l'accident havia estat d'una altra manera. La veritat és que t'has de quedar molt malament i tremolant. En el fons,què fàcil era caminar!

Anònim ha dit...

Sonia:
¿como es que te pasan a ti tantas cosas?

Lo peor es que no te las inventas.

Serias una buena escritora. Fijate que contando lo del autobus yo me he quedado tambien "molt malament i tremolant" ¡es que estaba viendo como pillaban al muchacho! !y lo de los frenazos de las paradas!

Sònia... no tan fiera... ha dit...

J. esta zona es mortal de necesidad y no, nadie aprende... Besos

Gemma es que quan t'he enviat el mail encara no podia escriure bé.. estava molt nerviosa, tremolava encara... Ja veus... aquestes coses no pasan a El Cairo! ;-) Petons habibi

Simio ojalá... ojalá me lo hubiera inventado... lo peor de todo es que en una hora y poco he de coger de nuevo el autobús hacia casa... malditas las ganas... Supongo que el hecho de venir cada día a Barcelona hace que tengas muchas posibilidades de que te pasen un montón de cosas... no sé. Un beso.

Sonia ha dit...

jolin cuñada empieza diciendo que no paso nada porque con el poder descriptivo que tienes menudo susta da leyendolo ya vea al chaval echo una calcamonia pegado al parabrisas :/

Absurdo Rutinario ha dit...

Pues si a mi me salvarón dos segundos de quedarme sin piernas en un accidente y ha marcado mi vida de manera positiva (total si son cuatro días para que negarnos a hacer algo...), no me quiero imaginar lo que debe haber pasado por la cabeza de ese chico. y eso esperando que no pasara nada después.

Un abrazo.

Anònim ha dit...

Estas cosas te dejan el cuerpo fatal.

Yo hago montones de kilómetros y he tenido que vivir varias que han acabado muy muy mal. Es como ver aquellos anuncios de la DGT que ponían hace unos años pero sin anuncio. En la vida real.

Hasta esta mañana un coche que venía de frente por la meridiana se ha saltado la mediana (es una especie de montículos de un palmo de alto) y a empezado a dar tumbos quedándose parado de frente al mío. Afortunadamente hemos podido parar y no ha pasado nada grave salvo el susto y los daños que se ha hecho el otro coche.

Excelente el reflejo de llamar inmediatamente al 112. Se por experiencia que es dificil pensarlo y hasta acertar con las teclas del teléfono.

Anònim ha dit...

hace medio año atropellaron a mi madre... aun no se ha recuperado...
... coches y peatones una mezcla explosiva...
toco madera!
un fuerte abrazo!!!
paz y calma

Sònia... no tan fiera... ha dit...

:-) cuñada, mujer de poca fé... si hubiera pasado algo más dudo que hubiera podido escribir en unos cuantos días.. Un besazo!

629 llevo días pensando en eso... ¿estará bien? ¿tuvo que ir al hospital? ¿tendrá secuelas? ¿cómo cruzará ahora la calle? Porque yo no he podido cruzar la calle de manera normal en todos estos días... Un esazo... y me alegra que no te pasara nada...

Tale, a mi padre le pasa lo mismo que a tí... para llegar a su trabajo se pasa una hora de ida y una de vuelta y ha visto de todo; más de una vez ha vuelto destrozado porque tenía la sensación de que un día le iba a tocar a él... Lo del 112, no sé, es que nadie hacía nada.. a mi me gustaría que lo hicieran por mi, siempre me mueve el mismo impulso. Un besazo.

álvaro, espero que por lo menos tu madre se vaya recuperando bien.. otra cosa es como se sacará el miedo del cuerpo... Un achuchón y un besazo para tu mami..