.

7.6.09

Orgullo de tribu

Nunca había pertenecido a una tribu o grupo... de pequeña iba por libre, o eso creo, debido a mi timidez y al cambio de lugar de residencia, aunque bien mirado desde la distancia he de reconocer que siempre estaba rodeada de gente y que, quizás debido a esos cambios, niñ@ nuev@ que venía al cole, allá que iba yo para que no se sintiera desplazado; también lo utilizaron de estrategia algunos profes: me sentaban al lado de la persona más tímida o retraida y en un par de meses voila, la cosa cambiaba.. En la adolescencia más de lo mismo: no era pija porque no tenía cuerpo para ello (vale, visto ahora realmente tenía una visión algo distorsionada de mi misma), ni heavy, ni punk, ni nada de nada... Era de las "normales": ni esto ni aquello, ni aquí ni allí...

Ahora me siento parte de un grupo, de una tribu, de dos, de tres.. la mia, con nombre y apellidos; la de mis alumnas, la de mis compañeras... Es algo especial, complicado de explicar y no sé si difícil de entender para quién lo vea desde fuera.

Puede parecer algo superficial, porque al fin y al cabo nos dedicamos a bailar... pero no es un simple baile, sino algo más: es todo lo que lo rodea y lo que nos hace sentir; es lo que nos mantiene unidas y nos ha cambiado parte de la vida...

Hoy mis "niñas" han actuado sin mi en Barcelona y no puedo explicar cómo estoy de orgullosa: por lo valiente que han sido, por lo bien que lo hacen llevando tan poco tiempo, porque se hayan liado la manta a la cabeza y se apunten a un bombardeo...

Hoy mi grupo ha actuado en Barcelona: nos hemos cambiado en un cuarto de baño en el que parecía imposible poder meter todo lo que llevábamos, hemos compartido pinturas, ayuda y demás... hemos salido al escenario y nos hemos divertido, más allá de lo bien o mal que lo hayamos hecho.. aunque creo que al público les ha gustado bastante.

Hoy me he "hartado" de dar besos antes y después de la actuación: besos a las alumnas que han venido a vernos, besos a las compañeras que han bailado con nosotras o han estado entre el público y que tanto nos animan, besos a familiares que por fin han visto el debut de sus hijas con el grupo..

Ahora mismo estoy cansadísima, pero llena de orgullo tribal... en todos los sentidos...

6 comentaris:

Laura ha dit...

Hay q bonito como lo contas Sonia!! me emocione lo digo de verdad eh!!! Besitos!!!!

Sònia... no tan fiera... ha dit...

:) aún te queda vivir esta parte, pero ya la vivirás y verás como engancha... es fácil describirlo bien cuando se siente tan dentro...

Muakssss

Amina ha dit...

Orgull de grup, sí, perquè canviar-se en un lavabo és un mèrit, perquè mantenir el riure ens allarga la vida i ens fa estar més guapes, perquè beure un granissadet de llimona rapidet no és cosa fàcil, i més, si s'acompanya d'unes xocolatetes, perquè, com sempre, unes "tachuelas" són 1 euro. La resta no té preu. Mastertribal card.
Petonets habibati. Va ser genial i em va agradar compartir-ho amb vosaltres.

Sònia... no tan fiera... ha dit...

Amina, m'havia oblidat de la visa! jajajaj I el mal de cap del granissat... Doncs sí, va ser genial...

TAMINT ha dit...

m'he he perdido en el aparatado visa...
del resto... estoy de acuerdo contigo!!

Yo tambien me siento super orgulosa de pertenecer a este grupo, por las risas, por la complicidad, por lo buneas que somos (y estamos, que caray) por ser como somos, tan espontaneas, por compenetrarnos tan bien, en fin, por todos.

Sònia... no tan fiera... ha dit...

TAmint, ya te lo explicaremos... pero anda que no nos hemos reido y nos seguimos riendo con el tema Visa...

Pozzi, de acuerdo en casi todo (porque yo buena no estoy, pa qué mentir!)